W Europie coraz większą liczbę osób z problemami związanymi ze stosowaniem opioidów stanowią osoby po 40 roku życia. Ma to odzwierciedlenie w podwyższającym się wieku osób leczonych z uzależnienia od narkotyków i osób umierających w wyniku przedawkowania opioidów.
W grupie osób starszych stosujących opioidy proces fizycznego starzenia się może zostać przyspieszony w wyniku skumulowanych efektów wieloletniego używania wielu substancji jednocześnie, przyjmowania zbyt dużych dawek oraz przebytych infekcji. U osób starszych z problemowym stosowaniem opioidów – w porównaniu z ich rówieśnikami czy osobami młodszymi, które zażywają narkotyki – częściej występują zaburzenia zwyrodnieniowe, problemy z układem krążenia i oddechowym, zapalenie płuc, duszności, cukrzyca, zapalenie wątroby i marskość wątroby. Takie osoby starsze mogą być również bardziej narażone na infekcje, a także większe jest u nich ryzyko przedawkowania i popełnienia samobójstwa.
Ponadto ich kontakty społeczne ulegają zanikowi na skutek przedwczesnej śmierci lub stygmatyzacji, co może w konsekwencji zwiększyć izolację społeczną i izolację od rodziny. Stygmatyzacja i wstyd związane z dalszym stosowaniem narkotyków mogą stanowić również przeszkodę w szukaniu pomocy.
Baza dowodów w tej dziedzinie jest bardzo ograniczona i należy przeprowadzić więcej ocen dotyczących innowacyjnych interwencji. Z kilku badań można jednak wyciągnąć pewne wskazówki:
Konsekwencje dla przyszłego rozwoju reakcji w przypadku tej grupy: